Moja córka ma 8 miesięcy i tydzień. Zacznę od tego, co córka potrafi, a więc siedzi już sama od 1,5 miesiąca, raczkuje po całym mieszkaniu, wstaje przy każdym meblu, w łóżeczku, nawet przy mojej nodze. Ma 2 drzemki w ciągu dnia (zasypia o tych samych godzinach). Od paru dni nie chce jeść (nawet ulubionego banana), ale sądzę, że jest to spowodowane tym, że przebija się już 6 ząbek. Wcześniej jadła bardzo ładnie łyżeczką. Lubi bawić się w ze mną w ganianego. Raczkuje i co chwila ogląda się, czy za nią idę (też na czworakach). Jeżeli tak, to ucieka z piskiem. Po chwili znowu się odwraca. Bardzo lubi wszelkiego rodzaju sprzęty elektroniczne,telefon, pilot od telewizora, kabelki. Jak powiem, że nie, niewolno to patrzy na mnie i specjalnie ciągnie np. za kabelek i jest z tego powodu zadowolona. Gdy przychodzą do nas goście to ich zaczepia, też chce żebyś ktoś ją gonił i łaskotał. Łaskotki ma na całym ciele i śmieje się wtedy bardzo głośno. Nie lubi, gdy zostawiam ją samą w pokoju. Gdy tylko wyjdę od razu zaczyna płakać, ogląda się za mną. Wyciąga ręce gdy tylko zbliżę się do łóżeczka i chwyta mnie za ubrania żebym ją wyjęła. Gdy siedzę obok i zacznę cmokać to od razu przychodzi do piersi, tak się nauczyła :) robi to z uśmiechem i czasami od razu z otwartą buzią. Lubi patrzeć, gdy my jemy z mężem i otwiera wtedy buźkę. Czasami mam wrażenie, że wolałaby jeść to, co my. Teraz przejdę do rzeczy, które mnie niepokoją. Niemowlę jest bardzo ruchliwe, nie potrafi dłużej skupić się na zabawie. Weźmie jedną zabawkę, za chwilę drugą, szura nimi po podłodze. Bardzo mało gaworzy, dopiero od pewnego czasu (ok. tygodnia) wymykają się jej sylaby (do tej pory pojawiło się raz da da, le le, iś, la, de, gie, gu, be). Gaworzy najczęściej podczas kąpieli, którą uwielbia. Bardzo dużo się wtedy śmieje i patrzy mi w oczy, lub raz na mnie, raz na męża. Ogólnie różnie bywa u niej z kontaktem wzrokowym. Nie lubi mi patrzeć długo w oczy, Gdy trzymam ją na przeciwko siebie to odwraca głowę. Gdy stoimy przy lustrze, to wyciąga rączki do swojego odbicia, dotyka, czasami się uśmiecha. Nie lubi gdy biorę jej rączki i robię kosi-kosi, najczęściej zabiera je od razu. Nie powtarza jeszcze żadnych gestów( od 2 dni jedynie przybliżę dłoń i mówię piątka to uderza swoją rączką w moją i się cieszy). Najbardziej martwi mnie jednak warczenie, burczenie czy można to też nazwać jęczeniem. Dziecko często przerywa zabawę i zaczyna wydawać dźwięk, coś w stylu yyyy. Patrzy w tym czasie na swoje rączki, macha paluszkami, nachyla się wtedy bardzo nisko nad dłońmi. Przybiera wtedy dziwną pozycję. Ma główkę przechyloną na prawą stronę (uchem dotyka ramienia) i tak sobie macha tymi paluszkami. Często też zdarza się machanie główką na boki w różnych sytuacjach, podczas stania w łóżeczku, raczkowania, czy gdy siedzi u mnie na kolanach. Byłam z mała u neurologa (badanie neurologiczne prawidłowe), badanie EEG wyszło również prawidłowo. Oprócz tego mała miała robione usg główki, ponieważ urodziła się z cechami wcześniactwa, dostała 8/10 pkt.(odjęte punkty za napięcie mięśniowe i zabarwienie skóry), była poddana tlenoterapii. Usg wykazało, że podczas porodu doszło do krwawienia podwyściółkowego. Mam cały czas obserwować bacznie dziecko. Ostatnio gdy usiadła przy ścianie zaczęła uderzać tyłem głowy w ścianę, jednak zdarzyło się to tylko raz. Wracając do zabawy, mała nie umie posiedzieć na miejscu, podnosi się na pupie i siada zaraz znowu, co wygląda jakby robiła koło. Jednak, gdy ją czymś zajmę, to przestaje tak robić. Zabawki również ogląda tak jak rączki i burczy wtedy. od 3 tygodni brana na ręce odpycha się. Nie chce być przodem do rodzica, tylko przodem do nawet i w tej pozycji pręży się. Często też pręży się, gdy wyjmuję ją z huśtawki. Raz zdarzył się jej atak złości i wtedy mnie odpychała. Jednak normalnie w dzień, gdy w coś się uderzy to płacze i od razu do mnie biegnie ze schyloną główką, chce na ręce lub przytula się do kolan. Co więcej wkłada wszystko do buzi, ale to przy ząbkowaniu jest chyba normalne( zasypia nawet z kocykiem w buzi). Reaguje na imię, jak nie za pierwszym to za drugim razem, ale jeszcze chyba nieświadomie. Potrafi pokazać swoje zdanie, gdy zabiorę jej zabawkę to płacze, gdy oddam automatycznie mnie również to, że nie umie skupić uwagi na obrazkach w książeczce, a ostatnio gdy zaczynam czytać, to ją zamyka, ale za chwilę otwiera. Gdy zakrywam ją pieluchą, to szybko zdejmuje i uśmiecha się gdy mówię a ku ku. Tak samo jest, gdy to ja zakryję się kocykiem, czy też pieluchą. Od razu biegnie go ze mnie ściągnąć. Ostatnio gdy mówię to dotyka rączką moich ust. Nie wiem, czy chce żebym przestała mówić, czy po prostu dlatego, że babcia tak robiła z nią. Ogólnie jest pogodnym dzieckiem, gdy nie ząbkuje, uśmiecha się do ludzi. Przepraszam, że tak chaotycznie, ale piszę wszystko co sobie przypomnę. Proszę o pilną odpowiedź, gdyż nie wiem już co mam myśleć. Może jestem przewrażliwiona, ale matczyna intuicja (pomimo tego, że to pierwsze dziecko) mówi mi, że takie dziwne zachowania mojego dziecka są jednak niepokojące. Dziękuję z góry za pomoc, Sylwia Szanowna Pani Sylwio, Nie mogę oczywiście odpowiedzieć na pytanie postawione w temacie, ale muszę przyznać, że pomimo wielu prawidłowych zachowań, niektóre reakcje Pani Córeczki są niepokojące. Nie musi to być autyzm, jednak ze względu na wcześniactwo oraz krwawienia należy przeprowadzić diagnozę rozwojową (poznawczą) nie tylko medyczną. W tym celu należy udać się do terapeuty wczesnej interwencji (polecam specjalistów w listy i ocenić prawidłowość reakcji dziecka. Do tego czasu proszę prowadzić stymulację rozwojową kontaktu wzrokowego oraz słuchania i naśladowania mowy. Wskazówki do pracy znajdzie Pani w publikacjach: J. Cieszyńska, M. Korendo "Wczesna interwencja terapeutyczna" oraz J. Cieszyńska "Metoda krakowska wobec zaburzeń rozwoju dzieci". Pozdrawiam serdecznie, Marta Korendo

Zainspirowana przeprowadzonym przez Nishkę wywiadem z mamą chłopca z Zespołem Aspergera, postanowiłam napisać artykuł, w którym rodzice niemowląt i dzieci poniżej 3 roku życia odnajdą najważniejsze informacje o zaburzeniach ze spektrum autyzmu. Zebrałam więc w jednym miejscu cztery historie o pierwszych objawach zaburzeń, opowiedziane przez mamy oraz ciocię dzieci z autyzmem i Zespołem Aspergera, listę umiejętności, które wskazują na prawidłowy rozwój malucha oraz wskazówki, gdzie znaleźć właściwą pomoc, jeśli cokolwiek Cię niepokoi. Poprosiłam cztery kobiety, by opowiedziały mi, co zaniepokoiło je w zachowaniu dzieci w pierwszych trzech latach życia. Zobacz sama, jak różnie przebiegał ich rozwój, mimo że później wystawiono im tę samą diagnozę. Niektóre dzieci jako niemowlęta były niezwykle wymagające: potrzebowały dużo uwagi i bliskości, miały problemy ze snem i dużo płakały. Mama chłopca z wysokofunkcjonującym Zespołem Aspergera: Mój syn jako niemowlak był wiecznie do mnie „przyklejony”, zaczynał płakać, gdy tylko znikałam z horyzontu. Przez długi czas miał problemy z usypianiem, musieliśmy bujać go na rękach i odkładać śpiącego do łóżka. Do 20 miesiąca życia spał z nami i kilkakrotnie w nocy karmiłam go piersią, żeby mógł się uspokoić i zasnąć… Mój drugi syn, który jest zdrowy, zachowywał się w wieku A. zupełnie inaczej. Bez problemu od początku sam zasypiał, był roześmiany i taki pogodny. Natomiast A. zawsze był nad wyraz poważny, mało się uśmiechał, już jako niemowlak. Uderzyło mnie to ostatnio, gdy oglądałam stare zdjęcia i porównywałam je ze zdjęciami młodszego syna. A. miał twarz–maskę, niewyrażającą emocji. Gdy miał trochę ponad 2 lata, stał się prawdziwym „aniołem”. Nie potrzebował już mnie na każde zawołanie, najpierw zainteresowały go książeczki, mógł przez godzinę w spokoju oglądać sobie obrazki, a ja szczęśliwa w tym czasie „ogarniałam dom”. Potem zaczął się pasjonować zegarami, następnie lokomotywami. Mógł godzinami się nimi bawić lub je rysować i nie potrzebował nikogo do towarzystwa. Wszyscy mi zazdrościli, że syn potrafi się sam bawić, że umie się sobą zająć. Był spokojny i poważny. Jeśli chodzi o relacje z innymi, to powitania i pożegnania zawsze były u nas problemem, nie reagował np. na dziadków, gdy do nas przychodzili, jakby ich kompletnie ignorował. Natomiast ze mną miał dobry kontakt. Różnice zaczęłam zauważać najpierw na placu zabaw, potem w przedszkolu. Stronił od dzieci, nie bawił się tak jak one, długo bał się np. zjeżdżać na zjeżdżalni, był mniej sprawny fizycznie i odważny niż rówieśnicy. Wiele rzeczy doprowadzało go do płaczu. Był bardzo ostrożny i bojaźliwy, za to niezwykle rezolutny. Jako trzylatek paniom, które na placu zabaw mówiły mu „No zjedź ze zjeżdżalni„, odpowiadał: „Nie proszę pani, ja się boję i tego nie zrobię„. Robił to swoim charakterystycznym tonem dorosłego. Zawsze mówił wyraźnie, wolno i specyficznie artykułował słowa, w taki trochę przerysowany, hiperpoprawny sposób. Zaczął mówić, gdy miał 10-11 miesięcy – zaczął wtedy namiętnie pytać „A cio to?„. Jako dwulatek deklamował już „Lokomotywę” Tuwima… W przedszkolu częste były wybuchy gniewu, a wśród dzieci zachowywał się jak „wolny elektron”, biegał sam lub stał z boku. Ciocia ośmiolatki z autyzmem wysokofunkcjonującym: Jako niemowlę K. mało spała – miała maksymalnie dziesięciominutowe drzemki i po obudzeniu szalała dalej. Bardzo dużo płakała, piszczała, krzyczała. Około pierwszego roku życia lekarz, którego poproszono o konsultację, niestety nie zauważył w jej zachowaniu niczego dziwnego; uznał, że jest maleństwem, które wymaga po prostu większej uwagi niż inne. Po 1. roku życia mała zaczęła się dużo uśmiechać, ale też bardzo dużo ruszać: wszędzie było jej pełno, cały czas musiała być w ruchu. Do 2 roku życia powtarzała słówka, po drugich urodzinach przestała. Trudno było nawiązać z nią kontakt wzrokowy, żeby coś wytłumaczyć czy zwyczajnie porozmawiać trzeba było ją na siłę przytulić i mówić patrząc jej prosto w oczy. Sprawiała wrażenie zbyt zajętej, by znaleźć chwilę na wysłuchanie. Kiedy skończyła 3 lata, a jej nadpobudliwość się nie zmieniała, siostra zabrała ją do lekarza, a ten po raz kolejny stwierdził, że przesadza. Bawiąc się z innymi dziećmi, często wpadała w złość i biła je. Dopiero po wyjeździe do Wielkiej Brytanii, gdy dziewczynka miała trzy lata, nauczyciele zaczęli dostrzegać, że mama nie wyolbrzymia, tylko rzeczywiście trzeba pomóc jej córce. Inne dzieci można by określić jako „niemowlęta idealne” – spały, jadły i wydawały się być samodzielne: Mama trzyletniego chłopca z autyzmem: S. był bardzo”grzecznym” niemowlakiem – jak to mówiły babcie. Nakarmiłam go, odłożyłam do łóżeczka i spał… Zastanawiałam się, jak to możliwe, że tak mało ode mnie potrzebuje… Gdy skończył 2 lata nadal nie wołał „mama”, „tata”. Kiedy chodziliśmy do znajomych, od razu zajmował się zabawkami, przedmiotami, inne dzieci go nie interesowały. Miał kłopoty z powitaniem, pożegnaniem i trudności w nawiązywaniu kontaktu wzrokowego. Mam kilka filmików z tamtego okresu, na których np. chodzi po podwórku z wężem ogrodowym, ja go wołam, a Staś nie reaguje na imię. Najbardziej charakterystyczna cecha to zainteresowanie przedmiotami – ludzie, nawet najbliżsi, są traktowani trochę „instrumentalnie”. Mama sześcioletniego chłopca z autyzmem wysokofunkcjonującym: Mój syn nie mógł być mylony z High Need Baby. Był bardzo spokojnym niemowlęciem i maluchem, który godzinami mógł się przytulać i ssać pierś. Był pogodny, bardzo mało płakał. Niepokój pojawił się, gdy miał około półtora roku. Zauważyłam, że nie reaguje na inicjowane przeze mnie proste zabawy wymienne (np. turlanie piłki), nie wskazywał palcem, nie „dzielił się ze mną” tym, co widział/znalazł itp. Ok 2. roku życia wyraźnie widać było, że nie nawiązuje relacji z rówieśnikami, pół roku później pojawił się wyraźny lęk przed dziećmi, hałasami, ruchliwymi miejscami (czyli np. placami zabaw). Brak wskazywania paluszkiem, szukania uwagi rodzica na wspólnym obiekcie, dzielenia się emocjami, naprzemienności w zabawie – to według mnie pierwsze objawy autyzmu, na które trzeba zwrócić uwagę. Jak poznać, czy moje dziecko rozwija się prawidłowo? Dziecko z zaburzeniami ze spektrum autyzmu ma kłopoty z niektórymi kompetencjami z zakresu rozwoju społecznego, komunikacji i zabawy. Poniżej znajdują się listy odpowiednich umiejętności, które powinny prezentować dzieci w danym wieku: Od urodzenia do 6 miesiąca życia Od 6 do 12 Od 12 do 18 W 24 Jeśli Twoje dziecko jest między 16 a 30 miesiącem życia możesz wypełnić dostępny online kwestionariusz M-CHAT-R . To rzetelne narzędzie stosowane na całym świecie, przetłumaczone i opracowane dla warunków polskich, którego celem jest identyfikacja dzieci z wysokim ryzykiem zaburzeń ze spektrum autyzmu. Poziom rozwoju mowy dziecka w wieku od 24 do 36 można sprawdzić za pomocą Krótkiego Inwentarza Rozwoju Mowy i Komunikacji – instrukcja badania oraz normy znajdują się TUTAJ, a kwestionariusze TU i TU. Co powinnam zrobić, jeśli coś mnie niepokoi w zachowaniu mojego dziecka? Nie czekać i nie przejmować się, że wyjdziesz na przewrażliwioną matkę. Jeśli nie jesteś specjalistą, to normalne, że konsultujesz swoje obserwacje z ludźmi, którzy lepiej znają się na rozwoju dziecka. Im szybciej wykryje się nieprawidłowości w rozwoju dziecka i podejmie terapię, tym większe szanse na pełne wykorzystanie jego potencjału. Liczy się każdy miesiąc! „Im dłużej dziecko z autyzmem funkcjonuje bez pomocy, tym trudniej do niego dotrzeć” Możesz: Umówić się na darmową konsultację z psychologiem w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej – w każdym powiecie znajduje się co najmniej jedna. Poprosić pediatrę o skierowanie na bezpłatną wizytę w Poradni dla osób z autyzmem dziecięcym – lista ośrodków (dane z 2015 r.) znajduje się na stronie Informatory dla Rodziców Synapsis. Aktualną listę placówek, które w ramach kontraktu z NFZ diagnozują dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu można też znaleźć na stronie Gdzie się leczyć (w wyszukiwarce zaznaczasz „Leczenie zaburzeń rozwoju”) Sprawdzić, czy w żłobku, do którego chodzi dziecko pracuje psycholog. Świetnie byłoby, gdyby miał uprawnienia do prowadzenia badań przesiewowych pod kątem zaburzeń społecznych i komunikacji u niemowląt już od 7 miesiąca życia. Umówić się na płatną konsultację w renomowanym ośrodku prowadzącym diagnozę i terapię osób z autyzmem. Namiary na placówki znajdują się w podlinkowanych wyżej Informatorach Fundacji Synapsis. Jeśli uznasz ten wpis za przydatny dla innych rodziców małych dzieci, proszę, udostępnij go – dziękuję w imieniu swoim i tych, którym pomoże! Za podzielenie się swoimi historiami dziękuję: M., A., A. i P. Konsultacja merytoryczna: mgr Karolina Stanek-Kazanecka. Korzystałam z materiałów Fundacji Synapsis.

Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść Konsultacja merytoryczna: Lek. Aleksandra Witkowska ten tekst przeczytasz w 10 minut Autyzm to przypadłość, która zaliczana jest do grupy symptomów zwanych wycofaniem, czyli unikaniem kontaktu ze światem zewnętrznym – z ludźmi i otoczeniem. Uważa się, że jest to zaburzenie dotyczące mózgu, mogące mieć podłoże genetyczne. Jednak mimo zidentyfikowania wielu czynników zwiększających ryzyko wystąpienia autyzmu, jego przyczyna nie została dotąd w pełni poznana. MarkPiovesan / iStock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Czym jest autyzm? Przyczyny powstawania autyzmu Mity na temat przyczyn autyzmu Autyzm - objawy Autyzm - diagnostyka Autyzm - kryteria diagnostyczne Autyzm - czy to zaburzenie można leczyć? Autyzm - wskazówki dla rodziców Czym jest autyzm? Autyzm nazywany także zespołem Kannera od nazwiska psychiatry, który w 1943 roku dokonał pierwszego opisu autystycznego dziecka. Autyzm jest zaburzeniem o charakterze neurologicznym, dotyczącym mózgu i mającym najczęściej podłoże genetyczne. Pierwsze objawy ujawniają się już na etapie okresu dziecięcego i trwają tak naprawdę do końca życia. Autyzm cechuje brak reakcji ze strony dziecka na polecenia, brak zabawy z rówieśnikami, trudności z wyrażaniem emocji czy porozumiewaniem się zarówno za pomocą gestów jak i mowy. Często zachowanie autystycznego dziecka odbieramy jako dziwne. Autyzm rozumiany jest jako spektrum. Oznacza to, że autyzm przebiega inaczej w przypadku każdej osoby. Osoby z diagnozami ze spektrum autyzmu mają bardzo różne nasilenie zachowań i cech wynikających z autyzmu. Zaburzenie to ma wiele odmian, zdarza się, że dziecko po prostu się wolniej rozwija - co często mylone jest właśnie z autyzmem. Mimo że istnieje wiele czynników zwiększających ryzyko autyzmu, nadal nie są znane konkretne przyczyny powstawania tego zaburzenia. Słowo „autyzm” (ang. autism)pochodzi od greckiego słowa autos, co oznacza „sam”. Do psychiatrii pojęcie to wprowadził Eugen Bleuler w 1911 roku dla określenia nieumiejętności utrzymywania relacji z otoczeniem. Realne relacje według tego szwajcarskiego psychiatry zastępowane były przez osoby z autyzmem marzeniami bądź też urojeniami. Czym jest Światowy Dzień Świadomości Autyzmu i kiedy przypada? Przeczytaj: Światowy Dzień Świadomości Autyzmu Przyczyny powstawania autyzmu Nie do końca wiadomo, co tak naprawdę powoduje autyzm, jednak za główny czynnik rozwoju tego zaburzenia uważa się genetykę (określono dużą liczbę genów odpowiedzialną za autyzm) oraz środowisko. Badania przeprowadzone u autystycznych pacjentów wykazały pewne nieprawidłowości w kilku rejonach mózgu. Oprócz tego inne badania sugerują, że osoby z autyzmem mają zły poziom serotoniny i innych neuroprzekaźników w mózgu. To wszystko może sugerować, że zakłócenia w rozwoju mózgu u płodu na wczesnym etapie rozwoju oraz zaburzenia w genach, mogą wpływać na powstawanie autyzmu. Jesteś w ciąży? Pamiętaj o regularnych badaniach kontrolnych. Polecamy Badania w ciąży - pakiet badań krwi, który umożliwia również pobranie krwi w domu pacjenta. U około 15-20 proc. dzieci z autyzmem obecna jest mutacja genetyczna, która zwiększa ryzyko rozwój zaburzenia. Niektóre choroby uwarunkowane genetycznie, jak zespół łamliwego chromosomu X czy zespół Retta, są dobrze znane z tego, że zwiększają ryzyko autyzmu. W przypadku, gdy rodzice mają już jedno dziecko autystyczne, ryzyko, że drugie również urodzi się z tym zaburzeniem wynosi blisko 20 proc. - dowodzą tego przełomowe badania naukowców z University of California w Davis. W przypadku, gdy rodzice posiadają dwójkę dzieci z autyzmem, ryzyko, że trzecie również będzie autystyczne, wynosi już aż 32 proc., komentuje autorka pracy Sally Ozonoff. Szereg przeprowadzonych badań donosi, że lek przeciwdrgawkowy (kwas walproinowy) może zwiększać ryzyko autyzmu u dzieci, które były narażone na jego działanie jeszcze przed przyjściem na świat. Z kolei inne badanie wykazało wyższe ryzyko tego zaburzenia występuje wśród dzieci eksponowanych w życiu płodowym na leki przeciw depresji. Natomiast stosowanie w okresie prenatalnym witamin powiązano z niższym ryzykiem autyzmu. Właśnie dlatego kobieta w ciąży powinna suplementować witaminy i składniki mineralne. Polecamy np. Pregnancy Complex – kobieta w ciąży Viridian. Podsumowując, wśród przyczyn autyzmu dominują 4 czynniki: czynniki genetyczne, rozwojowe, infekcyjne, a także związane z ciążą i porodem. Czynniki genetyczne wpływające na rozwój autyzmu: zespół łamliwego chromosomu X - to dolegliwość obecna u 2–3% osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. W momencie odkrycia tej przyczyny autyzmu, wierzono, że on rozwiąże on problem powstawania autyzmu. Późniejsze badania wykazały jednak, że obserwuje się go jedynie u autystycznych chłopców z częstością 2,6%; stwardnienie guzowate - schorzenie obecne u około 2% osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu; mutacja genu ADA2 - wiąże się z nieprawidłowym metabolizmem zasad purynowych i występuje u około 20% dzieci ze spektrum autyzmu; mutacje niektórych regionów chromosomu 2. i chromosomu 7. - co zostało stwierdzone w badaniach, które objęły 150 par rodzeństwa. Czynniki rozwojowe w budowie i funkcjonowaniu mózgu wpływające na rozwój autyzmu: podwyższony poziom serotoniny w krwi; zmiany w układzie GABA-ergicznym; nieprawidłowości mechanizmów plastyczności synaptycznej związanych z mTOR; podwyższona objętość mózgu dzieci autystycznych do czasu ukończenia przez nie 4. roku życia; nadaktywność ciał migdałowatych; odmienny sposób postrzegania ludzkich twarzy – zwracanie większej uwagi na okolice ust, zaś mniejszej na okolice oczu; różnice dotyczące aktywności prawego płata skroniowego mózgu przy aktywnościach wymagających rozpoznawania przeżyć i emocji innych osób; niższa aktywność lewego płata czołowego przy zadaniach angażujących pamięć i umiejętności językowe; powiększenie komór mózgu. Czynniki infekcyjne wpływające na rozwój autyzmu: możliwe są immunologiczne przyczyny autyzmu takie, jak matczyne przeciwciała skierowane przeciwko tkankom płodu, zwłaszcza tkance nerwowej. Czynniki związane z ciążą i porodem wpływające na rozwój autyzmu: podwyższona częstość występowania autyzmu w grupie dzieci z predyspozycjami genetycznymi, u których miały miejsce powikłania okołoporodowe; krwawienia podczas ciąży; cukrzyca w ciąży; niedotlenienie płodu; powikłania związane z pępowiną; opóźniony rozwój płodu; niska masa urodzeniowa; niska liczba punktów w skali Apgar w piątej minucie po porodzie; wady wrodzone; niezgodności grup krwi pomiędzy matką a płodem w układach grupowych AB0 i Rh – konflikt serologiczny; wysoki poziom bilirubiny u noworodka; zaawansowany wiek ojca dziecka; zaawansowany wiek matki dziecka. Więcej o przyczynach autyzmu możesz przeczytać tutaj: Autyzm - przyczyny Mity na temat przyczyn autyzmu Pomimo licznych badań i opracowań na temat autyzmu w powszechnej opinii wciąż można spotkać się z mitami związanymi z przyczynami autyzmu. Wśród nich wskazuje się przede wszystkim na: szczepienie MMR a autyzm - obecnie nie ma żadnych naukowych dowodów na to, aby szczepionki na odrę, świnkę i różyczkę wpływały na rozwój autyzmu. Nie ma też żadnego potwierdzenia, które wskazywałoby, że obecny w szczepionkach MMR rtęcioorrganiczny konserwant, tiomersal, miałby się przyczyniać do występowania czy rozwoju autyzmu. Stężenie tego związku w szczepionkach wynosi od 0,003% do 0,01%, co oznacza, że w preparatach zawierających 0,01% tiomersalu znajduje się ok. 25 μg rtęci na dawkę 0,5 ml. To błędne przekonanie o związku przyczynowo-skutkowym między szczepieniem a autyzmem jest efektem zbieżności czasowej pomiędzy kalendarzem szczepień a pojawianiem się pierwszych objawów autyzmu u dzieci; relacje rodziców z dzieckiem a autyzm - pierwotne założenia Leo Kannera, czyli austriacko-amerykańskiego lekarza psychiatry, który w 1943 roku jako pierwszy opisał zespół objawów składających się na autyzm wczesnodziecięcy okazały się nietrafne. Sądził on, że chłód emocjonalny rodziców prowadził do rozwoju autyzmu dziecięcego. Badania porównawcze rodziców dzieci autystycznych i nieautystycznych nie ujawniły żadnych istotnych różnic pomiędzy obiema grupami. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o szczepionkach MMR w kontekście autyzmu, przeczytaj: Szczepionka MMR wywołuje autyzm? Autyzm - objawy W typowych postaciach objawy autyzmu pojawiają się przed 3. rokiem życia. Pierwsze symptomy u dziecka obserwują zazwyczaj rodzice – w niektórych przypadkach już w wieku niemowlęcym. Martwi ich to, że dziecko jest za bardzo grzeczne, spokojne, nie wzdryga się na hałas, nie skupia wzroku na wchodzących osobach, a gdy weźmie się je na ręce – sztywnieje. Oprócz tego dziecko godzinami wpatruje się w jeden punkt, np. tykający zegar, nie gaworzy oraz nie rozwija mowy. Zdarza się również, że początkowo rozwój dziecka przebiega prawidłowo, a nietypowe zachowania pojawiają się niespodziewanie. Jak zachowuje się dziecko cierpiące na autyzm? Dziecko autystyczne zamyka się w swoim świecie. Jest on nieco zniekształcony, ale na tyle absorbujący, że dziecko nie widzi potrzeby rozmowy z ludźmi znajdującymi się w jego otoczeniu. Dochodzi do całościowego zaburzenia rozwoju. Dziecko unika kontaktu z rówieśnikami i rodziną. Bez powodu przestaje odzywać się do mamy, wszystkich wokół traktuje jak powietrze. Nie pozwala się dotykać i sztywnieje, gdy weźmie się je na ręce, nie ma na nic ochoty. Nie prosi rodziców o super zabawki. Nie reaguje na ból. Nie cieszy się, gdy przejeżdża ukochana dotychczas ciocia. Gdy dostanie ulubione lody – nie okazuje, że mu bardzo smakują. Delikatne znaki (grymas, gesty innych osób) nie mają dla niego większego znaczenia. Można się uśmiechać do niego z najszczerszą czułością, a ono wcale nie zwróci na to uwagi i nie odbierze tego jako czegoś miłego. Dziecko autystyczne przestaje rozmawiać, a jeśli mówi, to w sposób zaburzony, nielogiczny, ciągle powtarza słowa lub hasła z reklam telewizyjnych. Zamiast „ja”, mówi „ty”, posługuje się niezrozumiałymi zwrotami. Zachowania dziecka z autyzmem są stereotypowe – macha rękami lub kręci się w kółko. Nadmiernie przywiązuje się do niektórych przedmiotów. A jeśli ktoś mu je zabierze, wpada w panikę. Nie lubi, gdy ktoś zmienia jego dotychczasowe przyzwyczajenia. Lubi chodzić tą samą drogą, jeść z tego samego talerza, sprzątać tą samą szczotką. Źle znosi zmiany w jego codziennych czynnościach. Dzieci z zaburzeniem ze spektrum autyzmu mają często bardzo wybiórczy i ograniczony zakres zainteresowań, z tego powodu bywają ekspertami w wąskich dziedzinach. Czasami wykazują niezwykłą pamięć, której jednak nie wykorzystują w życiu codziennym, w szkole, w kontakcie ludźmi. Dzieci autystyczne często odczuwają lęk i łatwo stają się agresywne, miewają zaburzony sen. Diagnoza spektrum autyzmu stawiana jest przez zespół, w którego skład wchodzą psycholog, pedagog specjalny oraz psychiatra. Jeśli potrzebujesz pomocy, zarezerwuj Konsultację z psychiatrą dziecięcym Arkmedic. Podsumowanie symptomów występujących u dzieci autystycznych. Dziecko z zaburzeniami autyzmu: nie uczestniczy w zabawie z rówieśnikami; lubi samotność; bardzo rzadko się uśmiecha; bardziej interesuje się kontaktem z przedmiotami niż ludźmi; ma mimikę, która nie wyraża wielu emocji; zazwyczaj unika kontaktu wzrokowego z inną osobą; bywa nadpobudliwe i impulsywne; nie reaguje na swoje imię; często wpada w agresję bez wyraźnego powodu; prawie wcale nie mówi, a jeśli już to używa słów nie mających znaczenia; wprowadza przedmioty w jednostajny ruch obrotowy; kiwa, obraca się w jednym miejscu bez przerwy; ma utrudnione kontakty z innymi ludźmi; jeśli rozmawia - to na jeden temat; jest nadwrażliwe na dźwięki i dotyk; czasem nie reaguje na ból; nie biega w podskokach; nie ma spontanicznych odruchów. Warto także nadmienić, że u dzieci ze spektrum autyzmu, często wsytępują także choroby wpółistniejące. Pośród zaburzeń często współwystępujących z autyzmem dziecięcym najczęściej wymienia się: niepełnosprawność intelektualną, padaczkę, bezsenność, zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi ADHD, alergie pokarmowe, w okresie dziecięcym częste objawy ze strony układu pokarmowego oraz drobne infekcje. Jeśli zauważasz u swojego dziecka niepokojące objawy, możesz umówić się na szybką konsultację on-line z psychiatrą. Autyzm - diagnostyka Nie ma jednoznacznych testów medycznych, które od zaraz dają nam odpowiedź na pytanie, czy dziecko cierpi na autyzm. Badania krwi czy moczu nie są w stanie tego zdiagnozować. W rozpoznaniu autyzmu specjaliści przede wszystkim skupiają się na obserwacji zachowania dziecka i jego rozwoju. Diagnostyka autyzmu dzieli się na dwa etapy 1. Badanie rozwoju dziecka: specjalista przeprowadza test, którego celem jest wykazanie czy dziecko posiada podstawowe umiejętności dla danego okresu życia, czy ma pewne opóźnienia. W trakcie tego badania lekarz zadaje rodzicom szereg pytań, np. czy dziecko dobrze się uczy, jak mówi, jak się zachowuje, czy prawidłowo się porusza. Jest to istotne, ponieważ opóźnienie w każdym z wymienionych obszarów wskazywać może na zaburzenia w rozwoju. Każde dziecko, które trafia do specjalisty badane jest pod kątem opóźnienia rozwoju i niepełnosprawności odpowiednio w wieku: 9 miesięcy, 18 miesięcy, 24 lub 30 miesięcy. Gdy zachodzi podejrzenie, że dziecko jest w grupie wysokiego ryzyka zaburzeń rozwojowych wynikających z tego, że inne osoby w rodzinie mają autyzm, przedwczesnego porodu czy niskiej wagi urodzeniowej - wykonuje się dodatkowe badania przesiewowe. Badaniom przesiewowym podczas kontroli należy poddawać dzieci w wieku 1,5-2 lat. 2. Wszechstronna ocena dziecka - to drugi etap diagnostyki. Ocena dziecka obejmuje zachowanie dziecka i wywiad z rodzicami, ponadto można wykonać badania neurologiczne i genetyczne oraz inne badania medyczne. Dokładniej oceny dziecka zazwyczaj dokonują: neurolodzy - oceniający pracę mózgu i nerwów; pediatrzy rozwojowi - oceniają rozwój dziecka; psychologowie dziecięcy bądź psychiatrzy - mają wiedzę o ludzkim umyśle i wykorzystują ją w badaniu chorego. Zawsze jeśli zachodzi podejrzenie, że nasze dziecko nie rozwija się odpowiednio, należy udać się do specjalisty! Najczęściej rodzice zgłaszają się do psychologów lub pedagogów. Na konsultację psychologiczną można umówić się również online. E-wizyta u psychologa dziecięcego daje możliwość przedstawienia aktualnych problemów bez dojeżdżania do przychodni. W rozpoznawaniu autyzmu ważne jest odróżnienie, czy mamy do czynienia z autyzmem, zwykłymi zaburzeniami (problemy ze słuchem lub wzrokiem) lub zaburzeniami którejś ze stref rozwoju np. mowy. Są pewne choroby, które mogą przypominać autyzm, dlatego należy to wykluczyć za pomocą odpowiednich badań. Obserwacja dziecka i rozmowa z rodzicami/opiekunami to ważne elementy potrzebne do postawienia diagnozy. Zdolności edukacyjne badane są przez wielodyscyplinarny zespół . Podsumowując: na podstawie doświadczenia rodziców i ich obserwacji warto wykonać poniższe badania: badanie krwi i moczu; badania laryngologiczne - aby wykluczyć kłopoty z aparatem mowy i słuchu; badanie w kierunku toksoplazmozy i cytomegalii; badania słuchu - w celu wykluczenia problemów ze słuchem; badania neurologiczne - wykonywane w celu wykluczenia innych zaburzeń neurologicznych; badania okulistyczne - aby wykluczyć problemy ze wzrokiem; badanie genetyczne lub metaboliczne - często wykonywane przez rodziców, w celu wykluczenia innych chorób podobnych do autyzmu. W celu zrealizowania jednego z pierwszych etapów oceny zdrowia dziecka można zacząć od wykonania badań laboratoryjnych. Podstawowe badania diagnozujące stan zdrowia dziecka w jednym pakiecie to wstępna informacja dla specjalistów prowadzących diagnostykę. Autyzm - kryteria diagnostyczne Według klasyfikacji ICD-10 kryteria autyzmu dziecięcego dzieli się na 3 podgrupy. Po pierwsze w przypadku autyzmu stwierdza się nieprawidłowy lub upośledzony rozwój wyraźnie widoczny przed 3. rokiem życia w co najmniej jednym z następujących obszarów: rozumienie i ekspresja językowa używane w społecznym porozumiewaniu się; rozwój wybiórczego przywiązania społecznego lub wzajemnych interakcji społecznych; zabawa funkcjonalna lub symboliczna. Aby zespół orzekający mógł postawić diagnozę o spektrum autyzmu musi wystąpić łącznie co najmniej sześć objawów spośród wymienionych w punktach I, II i III, przy czym co najmniej dwa z punktu I i po co najmniej jednym z punktów II i III. I. Jakościowe nieprawidłowości wzajemnych interakcji społecznych, manifestujące się w co najmniej dwóch z następujących obszarów: niedostateczne wykorzystywanie kontaktu wzrokowego, wyrazu twarzy, postawy ciała i gestów do odpowiedniego regulowania interakcji społecznych; niedostateczny rozwój relacji rówieśniczych, obejmujących wzajemne współdzielenie zainteresowań, aktywności i emocji; brak odwzajemniania społeczno-emocjonalnego, przejawiający się upośledzeniem lub odmiennością reagowania na emocje innych osób, brak modulowania zachowania odpowiednio do społecznego kontekstu, słaba integracja zachowań społecznych, emocjonalnych i komunikacyjnych, brak spontanicznej potrzeby dzielenia z innymi osobami radości, zainteresowań lub osiągnięć. II. Jakościowe nieprawidłowości w porozumiewaniu się, manifestujące się w co najmniej jednym z następujących obszarów: opóźnienie lub całkowity brak rozwoju języka mówionego, które nie wiążą się z próbą kompensowania za pomocą gestów lub mimiki jako alternatywnego sposobu porozumiewania się; względny niedostatek inicjatyw i wytrwałości w czasie rozmowy, w której zachodzą zwrotne reakcje na komunikaty innej osoby; stereotypowe i powtarzające się, idiosynkratyczne wykorzystywanie słów i wyrażeń; brak spontanicznej różnorodności zabawy w udawanie lub zabawy naśladującej role społeczne. III. Ograniczone, powtarzające się i stereotypowe wzorce zachowania, zainteresowań i aktywności przejawiane w co najmniej jednym z następujących obszarów: pochłonięcie jednym lub liczniejszymi stereotypowymi zainteresowaniami o nieprawidłowej treści i zogniskowaniu lub jednym lub więcej zainteresowaniami nieprawidłowymi z powodu swej intensywności i ograniczenia, a nie z powodu treści i zogniskowania; wyraziście kompulsywne przywiązanie do specyficznych, niefunkcjonalnych czynności rutynowych i zrytualizowanych; stereotypowe i powtarzające się manieryzmy ruchowe, obejmujące stukanie bądź kręcenie palcami; lub złożone ruchy całego ciała; koncentracja na cząstkowych lub niefunkcjonalnych właściwościach przedmiotów służących do zabawy. Ponadto autyzm może zostać zdiagnozowany jeśli aktualnego obrazu klinicznego nie można wyjaśnić: innymi objawami całościowych zaburzeń rozwojowych; specyficznymi rozwojowymi zaburzeniami rozumienia języka z wtórnymi trudnościami społeczno-emocjonalnymi; reaktywnymi zaburzeniami przywiązania ani zaburzeniem selektywności przywiązania; upośledzeniem umysłowym z pewnymi cechami zaburzeń emocji i zachowania; schizofrenią o niezwykle wczesnym początku zespołem Retta. Znane są także inne klasyfikacje ustalające kryteria rozpoznania autyzmu, takie jak DSM-5 czy DSM-IV, jednak w diagnostyce spektrum autyzmu najczęściej wykorzystywane są kryteria ICD-10. Jak rozpoznać autyzm? Sprawdź: Jakie są objawy autyzmu? Autyzm - czy to zaburzenie można leczyć? Autyzm może mieć różne nasilenie u każdego dziecka. Dziecko wymaga stałej opieki. Leczenie polega na różnych formach psychoterapii – powinna ona dotyczyć całej rodziny. Im wcześniej wdrożymy proces terapeutyczny, tym większe szanse na poprawę funkcjonowania. Leczenie autyzmu może przybierać kilka wymiarów. Wymienia się leczenie terapeutyczne, farmakologiczne czy też dietetyczne. Leczenie terapeutyczne opiera się zazwyczaj na terapii behawioralnej, rehabilitacji i specjalnej edukacji. Terapia i zajęcia odbywają się w ośrodkach, które specjalizują się w leczeniu dzieci autystycznych. Podczas terapii odbywają się zajęcia dotyczące zaburzeń komunikacji, zachowania czy też treningi umiejętności społecznych. Skuteczność tego typu terapii wiąże się z tym jak wcześnie dziecko zostanie skierowane do takiego specjalistycznego ośrodka. Im wcześniej, tym lepsze efekty. Dzieciom ze spektrum autyzmu coraz częściej proponuje się muzykoterapię, hipoterapię, dogoterapię. delfinoterapię, arteterapię, ale także jogging, taniec czy sztuki walki Farmakoterapia, a zwłaszcza leki przeciwpsychotyczne, takie rysperydon i arypiprazol zalecane są jedynie w przypadkach utrzymujących się zachowań trudnych. Nierzadko pacjentom z autyzmem podawane są metylofenidat lub atomoksetyna. Leki te pomagają redukować objawy ADHD. Podawanie leków przeciwpadaczkowych jak na razie nie wykazało zbyt pozytywnych rezultatów. Warto nadmienić, że dotychczasowe badania wskazują na brak przydatności leków z grupy SSRI, takich jak fluoksetyna, fluwoksamina i citalopram. W terapii autyzmu ważna jest też właściwa dieta. Okazuje się bowiem, że znacząca część osób z autyzmem może mieć problemy gastryczne i jelitowe, ale ich związek z tym zaburzeń wciąż jest niejasny. Pomocniczo w terapii autyzmu warto stosować kołdry obciążeniowe, które wspierają walkę z lękiem i zaburzeniami sensorycznymi. Kołdry obciążeniowe dostępne na mają różne rozmiary i obciążenia. Znajdziesz tu kołdry bawełniane z minky dla dzieci, a także całoroczne kołdry dla dorosłych. Jak leczyć autyzm? Sprawdź: Czy istnieje lekarstwo na autyzm? Autyzm - wskazówki dla rodziców Skonsultujcie się z lekarzem, jeśli dziecko: ma zaburzony rozwój mowy, nie komunikuje się z otoczeniem; nie nawiązuje kontaktów społecznych; nie reaguje na imię. To niezwykle ważne, by leczenie rozpocząć możliwie wcześnie. ZOBACZ TAKŻE Czy posiadanie jednego dziecka z autyzmem powoduje prawdopodobieństwo, że następne też będzie chore? Gdzie się zgłaszać po pomoc w przypadku podejrzenia autyzmu? Czy osoby autystyczne mogą mieć inne choroby np. padaczkę? zaburzenie równowagi psychicznej spektrum autyzmu przyczyny autyzmu zaburzenia neurologiczne choroby genetyczne choroby dzieci autyzm 6 mitów na temat autyzmu, z którymi trzeba się rozprawić. Co należy wiedzieć o autyzmie i zespole Aspergera? W społecznej świadomości dziecko z autyzmem jest niepełnosprawne intelektualnie, a zespół Aspergera traktuje się jak fanaberię. Myśląc o spektrum autyzmu mamy też... Agnieszka Mazur-Puchała Spektrum autyzmu to nie wyrok. Udowadnia to 12-letni Szymon Spektrum autyzmu jest diagnozowane coraz powszechniej. Autyzm czy zespół Aspergera nie są chorobami, a raczej innym sposobem postrzegania świata. Nie da się tego... Materiały prasowe Jakie są objawy autyzmu? Jedno na sto dzieci w Polsce ma zaburzenia ze spektrum autyzmu. Jakie oznaki powinny wzbudzić niepokój rodziców? Spektrum autyzmu - charakterystyka, przyczyny i objawy Spektrum autyzmu to szerokie pojęcie obejmujące swoim znaczeniem różne zaburzenia autystyczne. Choroby o charakterze autystycznym zazwyczaj są wykrywane i... Monika Wasilonek Spektrum autyzmu - co to jest? Objawy i przyczyny występowania zaburzeń Autyzm to potoczna nazwa określająca szereg możliwych zaburzeń zaliczanych do spektrum autyzmu. Poszczególne zaburzenia składające się na spektrum autyzmu różnią... Szczepionka DTP - charakterystyka, kalendarz szczepień, skutki uboczne Szczepionka DTP to określenie szczepionki ochraniającej nas przed błonicą, tężcem i krztuścem. Szczepionka ta jest podawana w czterech dawkach. Należy je podać... Marta Pawlak | Onet. Autyzm atypowy – co to za schorzenie? Autyzm atypowy to jedna z odmian autyzmu, która diagnozowana jest w nieco późniejszym wieku niż statystyczne rozpoznanie autyzmu u dzieci. Autyzm polega na... To może być autyzm! Na co zwrócić uwagę? Autyzm należy do całościowych zaburzeń rozwoju i ujawnia się przed czwartym rokiem życia. W Polsce autyzm dotyka jedno na sto dzieci. Objawy choroby wiążą się... W Europie ma go pięć milionów ludzi „Ktoś zatyka uszy, macha rękami, dziwnie się kiwa” – taka jest „świadomość” jego objawów. Dziś Światowy Dzień Wiedzy o Autyzmie. Pacjenci, ich rodzice i... Barbara Skrzypińska Seksualność osób z autyzmem. Od dzieciństwa do dorosłości. (A)utyzm. (S)eksualność. (D)ylematy. Od dzieciństwa do dorosłości. Od psychoedukacji do budowania związków – pod tym hasłem odbędzie się w dniach 14-15 listopada...

Re: to i ja poproszę. dzieci mówiących, testu Leitera nie mają, bo podobno jest za drogi (nie zrobienie, tylko sprzęt, licencja) a psycholog z PPP rozmawiała kiedys z panią psycholog z Koszykowej na temat mojego dziecka i zgadały się, ze w poradni maja ten test i ona mu zrobi. Wyszło wszystko w normie, tak jak.